Przy przepięknej aurze, podczas, której niebo na oścież otwarło swoją jasność, intensywnie i ciepło grzejąc słonkiem i od czasu do czasu orzeźwiając łagodnym powiewem wiaterku, licznie zgromadzona wspólnota parafialna Chrystusa Dobrego Pasterza, złożona z rzeszy ministrantów, zastępu dzielnych strażaków z Sielca, przybyłych ze swoim sztandarem, w kordonie pierwszo - komunijnych dzieci, odstrojonych nader uroczyście jak rok temu, w asyście kapłanów posługujących w tej parafii oraz mnóstwa wiernych i ludzi dobrej woli, zamanifestowała swoją wiarę w żywego i rzeczywistego Boga, utajonego w Najświętszym Sakramencie.

Większość zapewne wolała z racji wolnego czasu od pracy, wyjechać sobie gdzieś w plener, poopalać się, pogrilować, wypocząć, ale jednak najwierniejsza część wspólnoty, ta tzw. „verus Izraelita”, zdecydowała się, by zadbać o ducha i z serca oddać Bogu należną cześć i chwałę. To nasze wspólne uwielbienie, choć nic nie dodaje do glorii Bogu, to jednak przynosi nam pożytek i powraca do nas jako Boża łaska udoskonalająca nas na drodze zbawienia.

Należyta cześć, właściwy szacunek i odpowiednie zaangażowanie się wielu osób sprawiły, że obnoszony Jezus w Białej Hostii, zsyłał ogrom łask i błogosławieństwa, i to, nie tylko mieszkańcom trasy przemarszu, ale nam wszystkim. Symboliczne zatrzymywanie się przy poszczególnych pięknie i pomysłowo zbudowanych ołtarzykach przypominało Jezusową wędrówkę po ziemi Palestyńskiej, podczas której Bóg spieszy z pomocą strudzonemu człowiekowi, chcąc się z nim spotkać, pocieszyć go, umocnić, zachować od grzechu, obudzić jego wiarę, dać mu nadzieję na lepsze jutro i rozgrzać jego braterską, małżeńską i rodzinną miłość. Końcowe błogosławieństwo przy parafialnej świątyni, gdzie był ustawiony czwarty ołtarzyk, było swoistym Bożym objęciem nas łaskami i darami, Bożą przychylnością „urbi et orbi”, całej naszej parafii oraz naszych obejść, domostw i zagród. Mogli tego doświadczyć, zarówno dzieci, jak i dorośli, ci ledwo raczkujący i powożeni w wózkach przez swe troskliwe mamy, jak i te nieco starsze, komunijne i sypiące podczas procesji eucharystycznej kwiatkami, starsi, schorowani i w sile wieku, pracujący i bezrobotni, młodzież ucząca się i już pracująca, nasi wierni i przybyli goście, mężczyźni i kobiety, duchowni i świeccy.

Ostatnie słowo, podziękowanie księdza Mirosława Mierzejewskiego, Dziekana i Proboszcza tej wspólnoty, zamknęło tegoroczne, publiczne i marszrutowo – eucharystyczne świętowanie Bożego Ciała. Wdzięczny Bogu za piękną pogodę, liczny udział i zaangażowanie, poniósł Jezusa do parafialnego tabernakulum, abyśmy mogli doznawać i otrzymywać potrzebne łaski, nie tylko w ten dzień Bożego Ciała, ale każdego dnia naszego życia, ilekroć zawitamy w gościnę do Boga.

                            ks. Jan